Երբ մասնակիցները մտան սենյակ, նրանց դիմավորեց տպավորիչ մի պատկեր․ իրենց ձեռքով կարած Արցախի քարտեզը այժմ կախված էր պատին՝ որպես իրենց տոկունության, միասնության և հայրենիքի հանդեպ անմար սիրո վկայություն։ Թեև այս խորիմաստ նախաձեռնությունն արդեն հասել էր ավարտին, հոգեթերապևտ դոկտոր Անահիտ Լալայանը պատրաստ էր խումբը առաջնորդել նոր արտահայտչական և բուժիչ ուղիներով։
Պարապմունքը սկսվեց մտապատկերացման վարժությամբ․ մասնակիցներին առաջարկվեց պատկերացնել իրենց հույզերը՝ որպես ամպեր, իսկ ներքին ուժը՝ որպես հովանոց, որը և՛ պաշտպանում, և՛ ամոքում է։ Այս պարզ, բայց խորապես խորհրդանշական վարժությունը մղեց անձնական ու իմաստալից արձագանքների՝ բացահայտելով յուրաքանչյուրի յուրօրինակ հուզական աշխարհը։
Այնուհետև դոկտոր Լալայանը խմբին հրավիրեց հիշել մանդալաթերապիայի այն սեանսները, որոնք ժամանակին անցկացվել էին Արցախում․ հիշողություն, որն անմիջապես ջերմություն ու ոգևորություն արթնացրեց մասնակիցների մոտ։ Բոլորը համակարծիք էին, որ այս փորձառությունը պետք է դառնա իրենց թերապևտիկ ուղու մշտական մասը՝ շարունակելով մի ավանդույթ, որը ժամանակին նրանց խաղաղություն և հանգստություն էր պարգևել։
Երբ սենյակը լցվեց մեղմ երաժշտությունը, մասնակիցները սկսեցին իրենց տրամադրված մանդալաները ներկել․ յուրաքանչյուր գիծ դարձավ մեդիտացիա, յուրաքանչյուր գույն՝ զգացմունքի արտացոլում։ Դրանից հետո նրանք կիսվեցին իրենց ապրումներով ու զգացմունքներով՝ հյուսելով փոխըմբռնման և աջակցության համատեղ մթնոլորտ։ Նորաստեղծ մանդալաները հավաքվեցին՝ դառնալով նոր արխիվի սկիզբ․ ավանդույթի շարունակություն, որը սկիզբ էր առել Ստեփանակերտում և այժմ վերածնվում է հույսով ու անկոտրուն հավատով։
Հետևեք մեր բուժման և հույսի շարունակական ուղուն։ Մնացեք կապված Հանգանակի մարդասիրական առաքելությանը։